Houtkachels en haarden zijn belangrijke bron van overlast. De geurhinder nam tussen 2001 en 2013 af van 19% naar 13% in Vlaanderen. De ernstige geurhinder daalde van 7% naar 4%. De belangrijkste bronnen van geurhinder zijn particuliere activiteiten (12%), gevolgd door verkeer (9%), landbouwactiviteiten (6%), industriële activiteiten (5%) en watergebonden geurhinder zoals waterlopen, riolen en waterzuivering (5%).
Opvallend is de stijging in geurhinder door het gebruik van houtkachels en haarden (4,3% bij de meting in 2004 tot 7,4% bij de laatste meting).
Daarentegen is er een duidelijk dalende tendens voor de geurhinder van verkeer (straatverkeer van 13,5% bij de meting in 2001 naar 8,2% bij de
meting in 2013) en die van industriële activiteiten (van 8,5% naar 5,1%).
De duidelijke daling van de geurhinder door industriële activiteiten is allicht grotendeels een gevolg van het gevoerde beleid m.b.t. milieuvergunningen en handhaving. De investeringen in waterhuishouding (waterlopen, riolering, zuivering) hebben ongetwijfeld voor een positieve, dus dalende trend in de geurhinder van deze bronnen gezorgd.
Anderzijds is er – ondanks de sensibiliseringsacties en de ondersteuning van gemeenten bij de opmaak van politiereglementen – de negatieve, dus
stijgende tendens voor de geurhinder als gevolg van rook uit de schoorstenen van particulieren. Mogelijke oorzaken hiervoor zijn:
* een toename van het gebruik van kachels en haarden
* het verhoogde bewustzijn dat luchtverontreiniging schadelijk is voor de gezondheid en de ermee gepaard gaande verhoogde waakzaamheid en intolerantie
* een verdichting van woonzones
* de strengere ventilatie-eisen, waardoor de rook van de schouw van de buurman langs de aanvoeropeningen van de eigen woning wordt binnen gevoerd en verspreid over de hele woning
